در ۱۵ سالگی آموختم که مادران از همه بهتر می‌ دانند، و گاهی اوقات پدران هم.
 
در ۲۰ سالگی یاد گرفتم که کار خلاف فایده ‌ ای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود.
 
در ۲۵ سالگی دانستم که یک نوزاد، مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یک شب هشت ساعته، محروم می‌کند.
 
در ۳۰ سالگی پی بردم که قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه ، قدرت زن.
 
در ۳۵ سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد؛ بلکه چیزی است که خود می‌ سازد.
 
در ۴۰ سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست که کاری را که دوست داریم انجام دهیم؛ بلکه در این است که کاری را که انجام می‌ دهیم دوست داشته باشیم.
 
در ۴۵ سالگی یاد گرفتم که ۱۰ درصد از زندگی چیزهایی است که برای انسان اتفاق می ‌افتد و ۹۰ درصد آن است که چگونه نسبت به آن واکنش نشان می ‌دهند .
 
در ۵۰ سالگی پی بردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بد ترین دشمن وی است.
 
در ۵۵ سالگی پی بردم که تصمیمات کوچک را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب .
 
در ۶۰ سالگی متوجه شدم که بدون عشق می ‌توان ایثار کرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید.
 
در ۶۵ سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز که میل دارد بخورد.
 
در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی مساله در اختیار داشتن کارت‌های خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارت ‌ های بد است.
 
در ۷۵ سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر می‌ کند نارس است، به رشد وکمال خود ادامه می ‌ دهد و به محض آنکه گمان کرد رسیده شده است، دچار آفت می‌ شود.
 
در ۸۰ سالگی پی بردم که دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است.
 

در ۸۵ سالگی دریافتم که همانا زندگی زیباست...